m. (-s), (ook: kidang, blafhert), Muntiacus, een geslacht van kleine Aziatische hertachtigen.
Het gewei van de muntjak is eenvoudig van bouw (korte oogtak en onvertakte stang) en wordt gedragen op lange met huid bedekte rozenstokken (hertachtigen), die zich als ribbels op de kop voortzetten. Bij deze in veel opzichten merkwaardige hertachtigen hebben beide seksen verlengde hoektanden. De schouderhoogte is ruim 50 cm; het gewicht onder de 25 kg. Muntjaks worden ook wel blafherten genoemd vanwege hun blaffende roep. Men onderscheidt vijf soorten, die voorkomen van westelijk India tot in China en Taiwan, inclusief Sumatra, Java en Kalimantan. In vele delen van het grote verspreidingsgebied zijn muntjaks nog algemeen, mede door hun verborgen leefwijze (bosbewoners); een van hun belangrijkste natuurlijke vijanden is de tijger.
Kaalslag van het bos, vooral op kleine eilanden, is vooralsnog de grootste bedreiging van het voortbestaan van de muntjaks. Ingevoerde muntjaks zijn in delen van Engeland verwilderd en kunnen zich uitstekend handhaven.
