o. (-n), gebergte tussen 500 m (ook wel 600 m) en 1500 m hoogte.
In de geomorfologie verstaat men onder middelgebergte een gebergte met afgeronde kammen en meestal convexe hellingen. Voorbeelden zijn de Harz, de Vogezen, het Zwarte Woud, het Rijnse Leisteenplateau, de gebergten van het Franse Centraal Plateau en de Britse gebergten. De scherpere vormen in het middelgebergte, b.v. karen, dalkloven en watervallen zijn door de pleistocene vergletsjering veroorzaakt. De afgeronde middelgebergtevormen komen ook boven de 1500 m voor, b.v. in de Alpen tot op 4000 m. Een reliëftype is niet aan een niveau gebonden.
