oudste Frankische koningsgeslacht, dat oorspronkelijk heerste in verschillende gouwen van de Salische Franken. Het geslacht dankt zijn naam aan de legendarische stamvader Meroveus (Merowech).
Onder Childerik en zijn zoon Chlodovech (466—511) veroverden de Merovingen Gallië. Bij de opbouw van het Frankische Rijk steunden zij op de gevestigde Romeinse instellingen, de Gallo-Romeinse adel en de Kerk. Door zijn overgang tot het christelijk geloof wist Chlodovech zijn positie te verstevigen en de bisschoppen, die de feitelijke bestuurders van de steden waren, voor zich te winnen. Het Frankische Rijk verbrokkelde echter steeds opnieuw door de erfrechtelijke gelijkstelling van alle zonen van een koning. De grote deelrijken waren Austrasië, Neustrië en Bourgondië. Voortdurende onderlinge strijd en overdreven luxe verzwakten de latere Merovingen, die het bestuur van hun rijk steeds meer aan hun hofmeier overlieten. De laatste Merovingische koning, Childerik II, werd in 751 afgezet door zijn hofmeier, de Karolinger Pippijn de Korte.LITT. C.Lelong, La vie quotidienne en Gaule à l’époque mérov. (1964); F.Graus, Volk, Herrscher und Heiligen im Reich der Merovingen (1965); G. Fournier, Les Mérovingiens (1966); K.A.Eckhardt, Studia merovingica (1975).
