v., de studie van de middeleeuwen, gesteund door hulpwetenschappen zoals historische geografie, chronologie, genealogie, paleografie, oorkondenleer, wapenkunde, zegelkunde, numismatiek.
In de 17e eeuw begon men serieus met het opsporen, kritisch bestuderen en uitgeven van middeleeuwse bronnen. Paleografie, chronologie en oorkondenleer werden vooral uitgewerkt door de mauristen (Maurinische historiografie) onder leiding van Jean Mabillon. In de 19e eeuw kwamen de historische hulpwetenschappen tot volle bloei en ontstonden er nationale en internationale bronnenrepertoria. De bekendste bronnenuitgave is de Monumenta Germaniae Historica (MGH). In de 20e eeuw werden gespecialiseerde instituten opgericht om mediaevisten op te leiden en hun werkzaamheden te coördineren, waaronder Instituut voor Middeleeuwse Studies (Leuven), Centre d’Études Supérieures de Civilisation Médiévale (Poitiers), Centro Italiano di studi sull’alto mediaevo (Spoleto).
LITT. A.von Brandt, Werkzeug des Historikers (1960); R.C.van Caenegem, Encyclopedie van de geschiedenis der middeleeuwen (1962); R.Klauser en O.Meyer, Clavis mediaevalis. Kleines Wörterbuch der Mittelalterforschung (1962); P.Gallais, B. Plumail en Y.J.Riou, Répertoire internat, des médiévistes (1965).
