v., de wetenschap die de verschijnselen bestudeert die optreden in elektrische geleidende media, al of niet in beweging, in aanwezigheid van een elektrisch en/of magnetisch veld.
De magnetohydrodynamica bestudeert de wisselwerking en tussen de hydrodynamische en de elektromagnetische eigenschappen van de materie. Behandelt men vloeistoffen, b.v. een kwikstroom in een magnetisch veld, dan is het medium onsamendrukbaar. Bij het bestuderen van processen die optreden in een plasma dat is opgesloten in een magnetisch veld, moet de theorie in veel gevallen worden uitgebreid: de samendrukbaarheid van het medium moet worden meegenomen. Eén van de grote problemen in de magnetohydrodynamica is om een compleet stelsel exacte vergelijkingen op te schrijven dat alle magneto-hydrodynamische verschijnselen kan beschrijven. Vóór 1950 waren het voornamelijk fysici die belangstelling hadden voor deze wetenschap; daarna is de belangstelling van de meer technisch georiënteerden sterk toegenomen.
Toepassingen van plasmas in verschillende nieuwe technische ontwikkelingen zijn hiervan de oorzaak: plasmamotoren, magneto’-hydrodynamische generatoren, kernfusie, submillimeterzenders, communicatie via satellieten en met supersone vliegtuigen in verband met de geïoniseerde omgeving, re-entry-problemen, enz. Daarnaast is de magnetohydrodynamica van belang voor het onderzoek van de zon, sterren, zonnevlammen en zonnevlekken, de ionosfeer en de interplanetaire en interstellaire ruimte.
LITT. H.Alfvén, Cosmical electrodynamics (1950); T.G.Cowling, Magnetohydrodynamics (1957);
Shih-I-Pai, Magnetogasdynamics and plasmadynamics (1962); G.W.Sutton en A.Sherman, Engineering magnetohydrodynamics (1965).
