[Gr. foon, geluid], m. (-s), apparaat voor het registreren en weergeven van elektrische signalen (verkregen door omzetting van geluid, uit meetgegevens enz.) in de vorm van een magnetisch spoor.
De magnetofoon is een apparaat voor -magnetische registratie. In 1898 werd het principe door V. Poulsen ontdekt. Zijn telegraphone, die gebruik maakte van een magnetiseerbare staaldraad, werd door de geringe toepasbaarheid geen succes. Ook in latere jaren aangebrachte verbeteringen maakten de draadrecorder (wirerecorder) slechts geschikt voor het gesproken woord.
Op het einde van de jaren twintig werden patenten afgegeven voor gemagnetiseerd band (vandaar de benamingen bandrecorder en taperecorder). Vlak voor de Tweede Wereldoorlog werd in Duitsland een kunststof band voorzien van een laagje ijzeroxide uitgevonden. Pas de vindingen van Schüler maakten een goede geluidsweergave mogelijk. Hij voegde aan de elektrische stroom naar de opnamekop (waarvan de frequentie bepaald is door het geluid) een hoogfrequente stroom toe, zodat een snelwisselend (gesuperponeerd met het geluid) magnetisch veld ontstaat. Ook construeerde hij een geheel nieuwe opnamekop.
In de gecombineerde opname-en weergaveapparaten wordt de band eerst langs een wiskop geleid, die door een sterk, zeer snel wisselend magnetisch veld de oude opname uitwist. Vervolgens passeert de band een tweede magneetkop, waarop met een bepaalde correctie het geluid met de voormagnetisatie toegevoerd wordt. Deze opnamekop legt het geluid op de band vast. Zonder voormagnetisatie en met een andere geluidscorrectie kan die kop ook als afspeelkop gebruikt worden. Bij duurdere magnetofoons is meestal een afzonderlijke weergavekop aangebracht, waardoor men reeds tijdens de opname met een zeer klein tijdsverschil het opgenomen signaal kan beoordelen.
De bandsnelheid kan 38, 19, 9,5, 4,75 of 2,4 cm/s bedragen waarbij de hoogste snelheden de beste kwaliteit waarborgen. De bandbreedte is 6,25 mm, uitgezonderd bij cassetterecorders, ziedicteermachine.
