v./m. (-men), (ook: vacuümrem), reminstallatie die werkt met onderdruk (in tegenstelling tot drukluchtrem die met overdruk werkt). De luchtdrukrem kent twee hoofdtypen:
1. de rem wordt door de onderdruk (de druk is minder dan die van de atmosfeer) in werking gesteld;
2. de rem wordt door de onderdruk vrij gehouden en bij het in werking stellen wordt door een sterke schroefveer de remkracht uitgeoefend. De laatstgenoemde soort is het meest gebruikelijk omdat deze de veiligste is: is er een defect in de vacuümleiding of slaat de motor af, dan treedt de rem automatisch in werking. De luchtdrukrem is vooral op zware vrachtauto’s en opleggers aangebracht (xirukluchtrem op treinen). De benodigde onderdruk wordt bij benzinemotoren via een aansluiting op het inlaatspruitstuk verkregen, terwijl bij dieselmotoren een aparte vacuümpomp wordt toegepast. De vacuümcilinder waarop de rem is aangesloten, heeft meestal een inhoud die voldoende is om 4-5 maal te remmen. De onderdruk in deze cilinder wordt echter direct na het remmen weer op peil gebracht. Bij de luchtdrukrem is de remkracht vele malen groter dan bij mechanische remmen. Een nadeel is echter de vrij grote afmetingen van de remcilinder en leidingen omdat het drukverschil maar gering is.
