v. (-en), infarct dat de long treft.
Een longinfarct treedt op als een longembolie gevolgd wordt door bloeduitstorting en gedeeltelijke necrose van het getroffen gebied. Bij kleine longinfarcten heeft men alleen pijn in de zij, temperatuurverhoging, hoestprikkel, opgeven van enig bloed. Grote longinfarcten geven acute dyspnoe (ademnood) en shock en lopen vaak uit op cor pulmonale. De behandeling bestaat uit toediening van anticoagulantia, bedrust, en in ernstige gevallen embolectomie.
