v., (ook: liturgiewetenschap), de wetenschappelijke studie van de christelijke liturgie, theologisch, historisch en praktisch.
Onder invloed van het humanisme greep men in de 16e-18e eeuw terug naar de bronnen van de kerkelijke traditie. Men ontdekte oude handschriften en door de boekdrukkunst werd de uitgave van de bronnen mogelijk. Grote liturgiologen uit deze tijd zijn o.a. Hiltrop, Pamelius, Menard, Mabillon, Martène, Muratori, Tommasi en Renaudot. In de 20e eeuw ontstonden de liturgische beweging en een hernieuwd bronnenonderzoek, dat resulteerde in vele historische en theologische studies over elk onderdeel van de eredienst o.a. van Probst, Duchesne, Dölger, Baumstark, Bishop, Lutzmann, Andrieu en Casel. Na de Tweede Wereldoorlog werd de liturgiek als speciaalstudie mogelijk in diverse protestantse en rooms-katholieke liturgische instituten.
