[Lat.], v. (-turen),
1. (geneeskunde) afbinding, onderbinding, b.v. van bloedvaten;
2. (muziek) verbinding of rekking van noten van de ene maat in de andere;
3. enige aaneengekoppeld geschreven letters; (ook) in één stuk gegoten letters, koppelletter.
MUZIEK
In het gregoriaans is de ligatuur een notenvorm, die verschillende noten van verschillende toonhoogte voorstelt die op één lettergreep gezongen dienen te worden.
In de mensurale notatie (muziekschrift) is de ligatuur een groep bij elkaar horende noten, in één teken verenigd; de vorm van de ligatuur geeft mede de lengte van de noten aan.
In latere muzieknotaties is de ligatuur een boogteken dat aangeeft dat twee of meer noten van dezelfde toonhoogte aangehouden moeten worden. schrift. Ligaturen zijn voornamelijk een kenmerk van cursief schrift (handschrift; b.v. & = et); maar ook in het drukschrift komen zij voor, b.v. ff, fi, fl, æ, œ, ffi, ffl.
Het is technisch niet mogelijk deze combinaties uit afzonderlijke letters samen te stellen.
