o., (ook: lichtgewichtbeton), beton waarbij het grove toeslagmateriaal bestaat uit lichte korrels.
De voor lichtbeton gebruikte toeslagmaterialen kan men onderscheiden in poreuze minerale stoffen (bims, lava e.a. in de natuur voorkomende gesteenten van vulkanische oorsprong) en kunstmatig vervaardigde lichte toeslagmaterialen (geëxpandeerde kleien leisteensoorten, geschuimde hoogovenslak, gesinterde vlieggasprodukten). De kleinere volumieke massa kan, ten opzichte van beton met grind als toeslagmateriaal, als voordeel hebben besparing op de afmetingen van dragende constructiedelen, op de funderingsconstructie van hoge gebouwen, op transportkosten bij toepassing van geprefabriceerde betonelementen en vergroting van de transportmogelijkheden. Bovendien zijn vele lichtbetonsoorten beter thermisch isolerend dan grindbeton, terwijl sommige soorten ook in zekere mate vochtabsorberend zijn. De zeer lichte betonsoorten (6001000 kg/m3) worden voornamelijk toegepast om hun afsluitende en isolerende eigenschappen op plaatsen waar sterkte niet zon rol speelt. De andere soorten lichtbeton worden ook als constructiemateriaal toegepast. Met bepaalde geëxpandeerde kleien leisteensoorten, waarbij een hoog poriëngehalte gepaard gaat met hoge korrelsterkte, kan men lichtbeton maken met praktisch dezelfde sterkte-eigenschappen als normaal grindbeton.
De volumieke massa van dat lichtbeton is 1700-1900 kg/m3 (van grindbeton 2400 g/m3). Toepassingen b.v. bruggen voor licht verkeer en grote overspanning, hoge gebouwen. De Ned. voorschriften voor de vervaardiging van lichtbeton zijn opgenomen in NEN 3867, VB 1974, Deel G Lichtbeton.
