[Gr. penia, gebrek], v., (ook: leukocytopenie) abnormale vermindering van het aantal witte bloedlichaampjes in het bloed.
Van leukocytopenie is sprake bij een vermindering van het aantal witte bloedcellen in het circulerende bloed onder de 4 mrd. per liter. Dit kan een erfelijke aandoening zijn, maar ook kan bij bepaalde ziekten een afname van een bepaalde leukocytensoort optreden. Een leukopenie kan worden veroorzaakt door o.a. virusinfecties, door antistoffen en door miltvergroting. Ook kan leukopenie het gevolg zijn van beschadiging van het beenmerg door ioniserende straling, geneesmiddelen, vergiften e.d. of een verdringing van het normale beenmergweefsel, b.v. door kwaadaardige gezwellen. Bepaalde geneesmiddelen kunnen soms een snelle daling van het aantal granulocyten veroorzaken. Indien de granulocyten totaal ontbreken, spreekt men van agranulocytose. leukocytose.
