v. (-en), de opleiding tot onderwijskracht aan scholen voor het voortgezet onderwijs tot en met de instellingen voor voorbereidend wetenschappelijk onderwijs.
Tot 1970 bestond de lerarenopleiding in Nederland alleen uit die vakken die algemeen op het lesrooster voorkwamen. De vakkennis wordt gegarandeerd door het afleggen van een vakexamen (doctoraalexamen, MO-examen). Sinds 1955 wordt in Nederland de afzonderlijke verklaring tot bevoegdheid (KB 10.8.1955) verleend wanneer de kandidaat het bewijs heeft geleverd van voldoende pedagogisch-didactische scholing. Daartoe dient hij bepaalde colleges in psychologie, pedagogiek en didactiek gevolgd te hebben en enkele maanden onder toezicht gehospiteerd te hebben op inrichtingen van voortgezet onderwijs. Sinds 1970 is bij wijze van experiment een aantal nieuwe lerarenopleidingen gestart te Tilburg, Groningen, Leeuwarden, Utrecht, Amsterdam, ‘s-Gravenhage en Delft. De bedoeling is, dat ca.1980 de opleidingen definitief bij de wet zullen worden geregeld. Deze opleidingen richten zich op de tweede- en derdegraadsbevoegdheid; de universiteiten en hogescholen verzorgen de opleiding voor de eerstegraadsdocenten (onderwijsbevoegdheid).
Voor de opleiding van leraren in België: geaggregeerd.
