[Oudgermaans, spel, melodie, dans; vgl. Ned. huwelijk], m., in de Duitse letterkunde een genre poëzie dat bestaat uit verscheidene ongelijke, maar op zichzelf tweedelige coupletten, die meestal voor koorzang bestemd waren.De vroegste leich wordt ca.1190 gedateerd.
Ca. 1000 ontstond in het klooster Sankt Gallen onder invloed van de Latijnse sequens de Latijnse leich, die in de 12e eeuw door Duitse geestelijke en wereldlijke dichters werd nagevolgd. Vooral in de 12e—14e eeuw werd de leichvorm veel gebruikt. De inhoud van de leich kon zowel van geestelijke als van wereldlijke aard zijn.LITT. A.Heusler, Deutsche Versgeschichte (1956).
