in de oudheid landschap in Midden-Italië in de vlakte tussen Tiber, Arno, Apennijnen en Tyrrheense Zee, bewoond door de Latini. Latium was een vruchtbaar en dicht bevolkt landbouwgebied met vele kleine plaatsen zoals Alba Longa, Antium, Ardea, Aricia, Cora, Lanuvium, Laurentum, Praeneste, Tusculum, Velitrae.
Deze vormden de Latijnse Bond met als sacraal middelpunt de Mons Albanus, waar men ter ere van Jupiter Latiaris jaarlijks de feriae latinae vierde. Na 358 v.C. had Rome een overwicht in deze bond, tot deze in 338 v.C. na een opstand van de Latini opgeheven werd. Rome sloot daarna afzonderlijke verdragen met de verschillende steden, die daardoor het Latijnse burgerrecht verwierven. In de Keizertijd en vooral in de tijd van Goten en Langobarden verwilderde Latium tot een moerassige streek, de tegenwoordige Campagna.
