Italiaans theoloog, *1005 Pavia, ♱28.5. 1089 Canterbury. Na een succesvolle loopbaan als jurist te Pavia trok Lanfranc als leraar in de artes liberales door Frankrijk, totdat hij intrad in het benedictijnenklooster te Bec (Normandië).
Daar werd hij prior (1045) en opende een school die een grote befaamdheid kreeg. In de strijd om de dialectiek verdedigde Lanfranc het rechtmatig gebruik van de logische argumentatie en de redelijke verantwoording bij de verklaring van het geloofsgegeven. Zo baande hij de weg voor zijn grote leerlingAnselmus van Canterbury. Lanfranc werd de raadsman van hertog Willem van Normandië. Na diens verovering van Engeland werd hij als aartsbisschop van Canterbury aangesteld (1070). In die functie had hij een grote invloed op de reorganisatie van de Engelse kerk en de inrichting van het kloosterleven naar Normandisch model. Uitgave: Migne, Patrologia latina 50.
LITT. A.J.Macdonald, Lanfranc (1944); D.Knowles, The monastic constitutions of Lanfranc (1951).