o. (-en), een van de verschijnselen die samenhangen met het oppervlak van een kristal, of met de aanwezigheid van een grensvlak tussen twee delen van het kristal met verschillende fysieke en/of chemische eigenschappen (b.v. een p-n-overgang in een halfgeleider).
(e) Dicht bij het grensvlak kunnen eigenschappen zoals de ladingdragersconcentratie, de magnetische anisotropie, de optische dichtheid enz. aanzienlijk anders zijn dan in het inwendige van het kristal. Het meest uitvoerig zijn oppervlakken onderzocht bij halfgeleiders. Als onderzoekmethoden gebruikt men o.a. meting van de oppervlaktepotentiaal, van de foto-elektrische emissie, van de thermische emissie en van de veldemissie. Het is gebleken dat b.v. de uittree-energie sterk kan worden beïnvloed door de adsorptie van vreemde atomen op het oppervlak. Om onderzoek te kunnen doen aan een zeer zuiver oppervlak klieft men een kristal in hoog vacuüm en bestudeert het breukvlak.
