v., medische behandelingswijze, beogend het behoud of terugkeer van de gezondheid door de invloeden van bepaalde klimaten.
(e) Vooral in het begin van de 20e eeuw werd aan de invloed van het klimaat op het organisme grote waarde gehecht. Tegenwoordig heeft de klimatotherapie nog slechts ondergeschikte betekenis. Klimaatsfactoren zijn: ligging van een plaats ten opzichte van de equator (temperatuur), hoogte boven de zeespiegel, nabijheid van de zee, aard van de bodem (plantengroei), watervoorziening van de bodem, enz. Deze factoren bepalen mede de dichtheid van de lucht, de vochtigheid, de temperatuur, de winden enz. Plaatsen die in beschutte laagvlakten liggen, stellen lage eisen aan ademhaling en stofwisseling, en zijn daarom geschikt voor zenuwpatiënten, voor reconvalescenten na uitputtende ziekten, enz. Het verblijf in het gebergte, met veel zonneschijn en beschutte ligging, werd vroeger aanbevolen voor de behandeling van tuberculose.
Tegenwoordig gaan vooral astmapatiënten gedurende enige tijd naar de bergen. Aan de zeekust heeft men krachtige winden, een ozonrijke lucht, een niet sterk wisselende temperatuur; ook dit klimaat heeft voordelen voor sommige astmapatiënten. In het algemeen heeft verandering van lucht en omgeving een gunstige invloed op patiënten met nervositeitsklachten, alsook op reconvalescenten. Dit is uiteraard geen echte klimatotherapie, zij het dat het klimaat ook een rol speelt.
