v. ((-ieën), theorie die een subjectieve benadering inhoudt van de vraag wanneer een debiteur door overmacht verhinderd is aan zijn prestatieplicht te voldoen.
(e) Bij de inspanningstheorie gaat men van de gedachte uit dat, indien de debiteur zich heeft gedragen en ingespannen overeenkomstig hetgeen de overeenkomst van hem eist, het beroep op →overmacht voor hem openstaat als hij niet tot de prestatie in staat is. Voor het bepalen van wat de overeenkomst van hem eist, is een nadere uitleg nodig van de tussen partijen bedoelde afspraken. In de objectieve gedachtengang is pas sprake van overmacht wanneer nakoming voor een ieder onmogelijk is.
