v., (milit.) onderbouw van een logistieke organisatie, omvattende de blijvende, onroerende voorzieningen, als wegen, bruggen, opslagplaatsen, vliegvelden, oefenterreinen enz.; bij uitbreiding: de — van een streek, de toestand met betrekking tot de verbindingen te land en te water, de energievoorziening en andere werken van openbaar nut (e);
(geologie) de structuur van het diepe deel van een sedimentair bekken; de structuur van het diepe deel van een gebergteketen voor zover deze afwijkt van het ondiepe deel.
(e) De infrastructuur wordt gevormd door een samenhangend geheel van sociale condities die een goed verloop, zo niet het voortbestaan, van organisatorische formaties mogelijk maken. Vooral daar waar men door doelbewuste ingreep en planning tot dienstverlenende organisatievormen wil overgaan dient men zich tevoren te vergewissen of dergelijke conditionerende factoren een adequate structuur vertonen om als begunstigde situatie voor deze opzet te fungeren.
Onder infrastructuur verstaat men m.n. de uitrusting van een dorp, stad, gemeente of streek om bepaalde taken of functies te kunnen vervullen, b.v. economische, sociaal-culturele, recreatieve functies of ook de volksgezondheid, de leefbaarheid, het woonklimaat, het onderwijs. De infrastructuur betreft dan het geheel aan voorzieningen, zoals industrieterreinen, gemeenschapshuizen, scholen, zwembaden, sportvelden, gezondheidscentra, parken, wegen, openbaar vervoersnet en huizen.
De aanwezigheid van een infrastructuur houdt niet in dat de bevolking er ook gebruik van maakt. Dit kan zich met name voordoen wanneer de planning van voorzieningen over de hoofden van de bevolking heen is geschied. Men tracht dan ook de bevolking bij de totstandkoming van de infrastructuur→oveel mogelijk te betrekken. Hierbij is een belangrijke taak weggelegd voor de samenlevingsopbouw of voor de meer gespecialiseerde tak hiervan, het territoriaal opbouwwerk.
