v., werkwijze waarbij uit ondergrondse kool-, schalie-, oliezand- of aardolie-afzettingen brandbare materie wordt gewonnen door een deel van het brandbare materiaal ter plaatse te ontsteken.
(e) Bij de in-situ-ontginning wordt door het inblazen van lucht een geregelde verbranding onderhouden, waarbij een deel van de afzetting wordt verbrand. Verbrandingsgassen en een eventueel onverbrand, vloeibaar en daardoor verplaatsbaar gedeelte van het brandbare materiaal verlaat het in ontginning zijnde veld. De hete verbrandingsgassen stijgen door de afzettingen heen en ontwijken via produktieputten naar de in de buitenlucht staande verwerkingsinstallaties. Op hun doortocht verhitten die gassen het koude gesteente en de inhoud ervan en vergassen en verbranden die inhoud geheel of gedeeltelijk. In-situ-werkwijzen hebben het voordeel, dat het brandbare materiaal niet langs mijnbouwkundige weg gewonnen hoeft te worden. Het is de enige manier om bepaalde afzettingen van diepliggend materiaal economisch te ontginnen.
Een groot nadeel is dat een onbekend deel van het brandbare materiaal wordt opgeofferd en dat om de rest te winnen handhaving van een lopend vuur door een laag van onbekende en wisselende structuur, permeabiliteit en gehalte aan brandbaar materiaal, moeilijk controleerbaar is. Daardoor is de kwaliteit van de gewonnen gas-en vloeistofprodukten weinig voorspelbaar. →bitumineus zand.
