[→Jap. Ike no bô, naam van het stamhuis van de bloemsierkunst], o., kunst van bloemen schikken, die in de 6e eeuw vanuit China met het boeddhisme overkwam naar Japan.
(e) Ikebana is van oorsprong een godsdienstige en filosofische kunstvorm (rikkwa) voor het altaar met bloemen als materiaal. Later werd het een algemene beschavingsvorm van de Japanse aristocratie. In de 15e eeuw werd ikebana een volkskunst. In de Japanse huizen bevindt zich een nis (tokonoma), waarin een compositie van bloemen wordt geplaatst, tegen een achtergrond van een rolschilderij (kakemono), dat bij het seizoen past. Deze nis diende eerst als huisaltaar, later als plaats voor bezinning en als achtergrond voor de theeceremonie.
Ikebana is altijd asymmetrisch. Klassiek is de vorm van de ongelijkzijdige driehoek of halvemaan, als weerspiegeling van de drieëenheid: hemel-aardemens. In deze compositie is de lijn belangrijker dan de kleur. Elke compositie moet rustpunten hebben. De langste steel symboliseert de hemel, de laagste steel de aarde, daartussen beweegt zich de mens, waarvan de plaatsing een stemming weergeeft. De officiële stijlen zijn ikenobo en korio, daarnaast bestaan de informele stijlen moribana en nageire. Sinds de jaren dertig kreeg ikebana invloed op de westerse bloemsierkunst.
