v. (psychiatrie) de gedragsvorm met een zeer lichte manie.
(e) Hypomanie kan periodiek voorkomen (soms met vergiftigingsachtergrond, ook wel door hersenafwijkingen bepaald), maar kan chronisch zijn, b.v. bij motorisch-actieve mensen, die echter gemakkelijk geprikkeld zijn of aanleg hebben tot queruleren. Er is dan meestal sprake van voortdurende overcompensatie van een licht depressieve grondstemming.
