[➝Gr. hesychia, rust], o., vorm van spiritualiteit van de Griekse monniken op de berg Athos (13e—14e eeuw).
(e) In volkomen rust en afzondering streefden de monniken van de Athos naar de aanschouwing van het ongeschapen oerlicht; daarbij baden zij onder gebruikmaking van een speciale ademhalingstechniek het gebed des harten. Hun spiritualiteit werd verdedigd door ^-Gregorios Palamas, wiens leer in 1351 officieel door de Griekse Kerk werd goedgekeurd. Van de berg Athos verbreidde het hesychasme zich onder de monniken in de Balkanlanden en Rusland.
LITT. G.Wunderle, Zur Psychologie des hesychastischen Gebets (2e dr. 1949); J.Meyendorff, Saint Grégoire Palamas et la mystique orthodoxe (1959); I.Hausherr, Hésychasme et prière (1966); J.Meyendorff, Byzantine hesychasm: historical, theological and social problems (1974).
