(Fr.: renvoi), v., een klassiek leerstuk van het ➝internationaal privaatrecht, waarbij het gaat om het probleem dat ontstaat, wanneer het recht B waarnaar wordt verwezen door de collisieregel van recht A, een eigen collisieregel heeft die verschilt van die van A.
(e) Een voorbeeld van herverwijzing: de vererving van het roerend vermogen (effecten, meubilair enz.) van een in Nederland wonende Fransman; naar Ned. internationaal privaatrecht is hierop de nationale wet van de erflater, dus het Franse recht, toepasselijk, terwijl de Franse verwijzingsregel het recht van het woonland, derhalve het Ned. recht, als toepasselijk aanwijst. Het leerstuk der herverwijzing betreft nu het probleem, of in een dergelijk geval het toepasselijk verklaarde recht mede omvat het internationaal privaatrecht van dit recht. Zo ja, dan voert in bovenstaand voorbeeld de Ned. verwijzingsregel via de Franse verwijzingsregel terug naar het Ned. recht — of, indien de erflater niet in Nederland maar in Italië woonde, naar het Italiaanse recht; de terugverwijzing, resp. doorof verderverwijzing door het Franse internationaal privaatrecht wordt aanvaard door de Ned. rechter. Zo neen, dan impliceert zulks, dat verwijzing door een Ned. regel van internationaal privaatrecht naar buitenlands recht uitsluitend betekent toepasselijkverklaring van het vreemde interne recht en niet tevens van het vreemde internationaal privaatrecht.
Over de problematiek van de herverwijzing, die de grondslagen van het internationaal privaatrecht raakt, is zeer veel geschreven; de meningen der schrijvers zijn verdeeld.
LITT. E.M.Meijers, Het vraagstuk der herverwijzing (in: Verz. privaatr. opstellen II, 1955); P.Francescakis, La théorie du renvoi (1958).
