Frans politicus en publicist, *5. 7.1872 Troyes, ♱26.3.1957 Lyon. Herriot studeerde aan de École Normale Supérieure te Parijs.
Tijdens de Dreyfus-affaire werd hij radicaal-socialist. In 1905 werd hij burgemeester van Lyon, wat hij met een onderbreking tijdens de Tweede Wereldoorlog tot 1955 bleef. Van 1912-19 was hij senator, van 1919—40 afgevaardigde en na de oorlog opnieuw senator. Herriot was voorzitter van de radicale partij van 1919-57. Na de Eerste Wereldoorlog was hij de voornaamste leider van het gematigd linkse Cartel des Gauches, dat in 1924 een verkiezingsoverwinning behaalde. Herriot vormde in 1924 een kabinet, waarin hij premier en minister van Buitenlandse Zaken was (tot 1926).
In deze laatste functie accepteerde Herriot het →Dawesplan, stemde toe in de evacuatie van het Rijnland en ging over tot de officiële erkenning van de USSR. Van 1926-36 beheerde hij verschillende ministers-portefeuilles. Van juni tot dec. 1932 was hij opnieuw premier en minister van Buitenlandse Zaken. In 1936 gaf hij zijn steun aan het Volksfront, hetgeen in Frankrijk tot een hergroepering van de politieke krachten leidde. Herriot was van 1936—40 voorzitter van de Kamer en van 1947-54 van de Nationale Vergadering. Hij was vooral na de Tweede Wereldoorlog overtuigd van de noodzaak de Europese problemen in federaal verband op te lossen.
Toch verzette hij zich in de jaren 1952—54 tegen de oprichting van een Europees leger, uit angst voor de herbewapening van Duitsland. Werken: La Russie nouvelle (1922), Impressions d’Amérique (1923), Pourquoi je suis radical-socialiste (1928), Ètats-Unis d’Europe (1930), Jadis (2 dln. 1948-52).LITT. M.Soulié, La vie politique dÉ.Herriot (1962); P.O.Lapie, Herriot (1966); S.Jessner, É. Herriot, patriarch of the Republic (1974).
