o. (-en), onvolmaaktheid van de hartklep, waardoor deze niet goed meer functioneert.
(e) Wanneer een van de vier hartkleppen (aortaen pulmonaalklep, mitraalof tricuspidaalklep) zich niet goed meer sluit (insufficiëntie), of star en vernauwd is (stenose), dan moet het hart extra werk verzetten. Een insufficiëntie behoeft nog niet direct een ziekte van de klep zelf tot oorzaak te hebben: ook wanneer het vat of de weefselring van het hart waarop de kleppen hun basis hebben, te wijd is geworden (dilatatie) komt het tot insufficiëntie, de relatieve insufficiëntie. Stenosen kunnen aangeboren zijn, maar ook, zoals de meeste insufficiënties, een resttoestand zijn van een →endocarditis. De meest voorkomende hartklepgebreken zijn de →aorta-insufficiëntie, de →aortastenose, de →mitraalstenose, en de →mitraalmsufficiëntie. Deze betreffen alle de linker harthelft. Stenose van de tricuspidaalklep of pulmonaalklep zijn vaak congenitaal.
Tricuspidaalinsufficiëntie is in de regel relatief, b.v. bij overbelasting (verwijding) van de rechter harthelft ten gevolge van mitraalstenose (ook →cor pulmonale). Dat bij een stenose het achter de klep gelegen hartgedeelte zeer sterk wordt belast, is duidelijk. Bij een insufficiëntie gaat het bloed tijdens het samentrekken van het hart niet in de ene gewenste richting stromen, maar er stroomt ook bloed terug. Dit betekent dat het achter een insufficiënte klep gelegen hartgedeelte van elke portie bloed die het naar zijn stroomgebied wil pompen, steeds een bepaald percentage terugkrijgt. Als endocarditis de oorzaak is van een hartklepgebrek, gebeurt het zeer vaak dat diverse kleppen (aortaen mitraalklep) zijn aangetast; bovendien komen dan ook vaak stenose en insufficiëntie van één klep gecombineerd voor. Bij de diagnose van een hartklepgebrek, en met name de mogelijkheid tot een operatieve behandeling, is verdere diagnostiek door →hartcatheterisatie onmisbaar gebleken.
