v./m. (-en), schuld die op de plaats waar de schuldenaar woont betaalbaar is.
(e) In Nederland zijn geldschulden normaal gesproken brengschulden, maar partijen kunnen er haalschulden van maken (art. 1429 BW). Bij huurschulden in Amsterdam werd zo algemeen van de wettelijke regel afgeweken, dat men zich de vraag stelde of huurschulden aldaar niet krachtens gebruik haalschulden waren. De Hoge Raad heeft aan de gewoonte niet deze kracht willen toekennen (arrest van 26.6.1908, Weekbl. van het Recht 8729).
In België moet volgens art. 1247 BW de betaling van de schuld gedaan worden op de plaats die bij de overeenkomst is aangewezen; is geen plaats aangewezen, dan moet, wanneer het een zekere en bepaalde zaak betreft, de betaling gedaan worden op de plaats waar de zaak, die het voorwerp ervan is, zich bevond ten tijde van het aangaan der verbintenis. Buiten deze twee gevallen moet de betaling gedaan worden ter woonplaats van de schuldenaar. Het principe is dus het omgekeerde als in het Ned. recht, maar partijen kunnen anders overeenkomen.
