(Lat.: Guido Aretinus), Italiaans muziektheoreticus, *ca.992 Arezzo(?), †17.5. 1050(?). Guido van Arezzo, benedictijnermonnik, vestigde zich ca.1023 te Badicroce nabij Arezzo, waar hij muziekleraar aan dee kathedraalschool werd.
Hier schreef hij zijn belangrijkste muziektractaat Micrologus (1025-26). Op naam van Guido staan drie vindingen: de vierlijnige notenbalk; een methode om de noten te benoemen met korte lettergrepen: ut-re-mi-fa-sol-la, om terstond de juiste toon te treffen bij het a prima vista van blad zingen (later ➝solmisatie genaamd); de Guidonische hand, een afbeelding van de linkerhand waar op de vingertoppen de naam van een van de tonen van het toenmalige toonstelsel (hexachord: c—a) was aangebracht, zowel voor de koorleider als voor de zanger een hulpmiddel om zich de tonen en de intervallen in te prenten. Voor de ontwikkeling van de meerstemmige koorzang waren de vindingen zowel als de traktaten van Guido van groot belang.Uitgave: Micrologus, en andere traktaten, door J.Smits van Waesberghe (1957).
LITT. J.Smits van Waesberghe, Guido van Arezzo als Musikerzieher und -Theoretiker (1953); H. Oesch, Guido von Arezzo (diss. 1954).
