[gli:; Eng. ➝Angelsaksisch gliw, gleo, muzikaal amusement], v./m. (-s). Engels gezelschapslied.
(e) Glee is oorspronkelijk een eenvoudig gezelschapslied, gezongen in Engelse mannenclubs, merendeels driestemmig, meestal zonder begeleiding, hoogstens met luit, vedel of doedelzak. Het zijn balladen, bieren drinkliederen, humoristisch, imiterend, parodistisch en vol politieke persiflages. Bloeitijd: 17e eeuw-ca.1830. De glee-clubs (m.n. de London Glee Club, 1783 — 1857) omvatten deelnemers uit alle sociale lagen, de sfeer was los van toon. De belangrijkste componist van glees was Samuel Webbe (*1740, ♱1816).
In de 18e eeuw vond het woord ook ingang voor eenvoudige instrumentale kamermuziekwerkjes. In het Amerikaanse spraakgebruik is glee-club een koorvereniging op een grotere jongensschool of van een kerkgemeenschap. Uitgave: The catch-club or Merry companions being a choice coll. of the most diverting catches for three and four voices, met inl., door J.Newman (2 dln. 1965). ➝catch.
LI TT. R. Nettel, The Englishman makes music (1952); B.Pattison, Music and poetry of the English renaissance (1970).
