[Hebr., heuvelstad], (thans: el-Djieb), oude Kanaänitische koningsstad op een heuvel, waar oude rotsgraven en stukken muur worden gevonden. Gibeon had een grote vijver en lag 8 km ten noordwesten van Jeruzalem aan de weg naar Jaffa.
Toen de Israëlieten in Kanaän kwamen, woonden in de omgeving van Gibeon ➝Horieten en stond zij aan het hoofd van een stedenbond in MiddenKanaän. Uit hun eerdere woonplaats in Edom waren zij verdreven door de ‘zonen van Esau’ (Deut. 2,12). Door list wisten de Gibeonieten ➝Jozua bij diens verovering van Kanaän te verleiden tot een verbond (Joz.9). In Gibeon speelden de strijd tussen Isboseth en koning David (2 Sam.2) en Davids overwinning op de Filistijnen (1 Kron. 14,16). De Gibeonieten oefenden bloedwraak op zeven zonen van Saul (2 Sam.21). De cultusplaats met droomorakel stond ook bij de Israëlieten in hoog aanzien (1 Kon. 3,4 vlg.).
Vandaar misschien dat de stad zeer lang niet-Israëlitisch bleef. Koning Saul wilde Gibeon met geweld inlijven bij Israël. De ligging van Gibeon is nog steeds omstreden. Bij opgravingen in 1956 en 1962 werden speciale watervoorzieningen (voor het geval van belegering) uit de ijzertijd opgegraven. In de rotsen vond men wijnkelders en wijnpersen uit de Israëlitische koningstijd. Uit de bronstijd dateert een begraafplaats.litt. J.Pritchard, The watersystem of Gibeon (1960); J.Pritchard, The bronze age cemetry at Gibeon (1963); J.Pritchard, Defenses and soundings at Gibeon (1964); J.Pritchard, Gibeon, waar de zon stilstond (1964); J.Blenkinsop, Gibeon and Israël (1972).
