(thans: Jerasj), in de oudheid stad in Transjordanië, waarschijnlijk in de 2e eeuw v.C. gesticht door de Syrische koning Antiochos IV Epifanes en in de le eeuw v.C. ingenomen en met joden bevolkt door koning Alexander Jannaeus van Judea. De Romeinse veldheer Pompeius gaf Gerasa in 63 v.
C. zelfbestuur en deelde de stad in bij de ➝Dekapolis. De welvaart, die o.a. afhing van karavaanhandel met de Nabateeërs, nam toe, vooral nadat de Romeinse keizer Traianus Arabia Nabataea onderworpen had (106 n.C.). De stad bereikte haar hoogste bloei in de tweede helft van de 2e eeuw; hiervan getuigen talrijke ruïnes van o.a. tempels, theaters en een forum. In de 3e eeuw trad het verval in. Gerasa werd door Perzen (614), Arabieren (635) en een aardbeving (746) grotendeels verwoest. Van de 4e6e eeuw was Gerasa een belangrijke bisschopszetel. Uit deze periode stammen mozaïeken en resten van vroegchristelijke kerken.litt. C.H.Kraeling, Gerasa (1938); G.L.Harding, The antiquities of Jordan (2e dr. 1967).
