v., in het algemeen verlichting door middel van het licht van een gasvlam.
(e) Voor gasverlichting werd het gas oorspronkelijk in eenvoudige zgn. vleermuisbranders verbrand, waarbij gebruik werd gemaakt van het eigen lichtgevend vermogen van het gas. Gloeiende koolstof deeltjes, in de vlam afgescheiden door zgn. zware koolwaterstoffen, brachten de lichtuitstraling teweeg. Later zocht men het in gasgloeilicht, zodat het lichtgevend vermogen van het gas van ondergeschikt belang is geworden. De vlam wordt eerst door luchttoevoeging tot het gas in de bunsenbrander niet-lichtgevend gemaakt, zodat geen hinderlijke koolstofafscheiding kan plaats hebben. Brengt men nu in de vlam (1500 °C) een ➝gloeikous, dan verkrijgt men het gasgloeilicht. Voor geschiedenis: ➝stadsgas.
