v., onderdeel van de galvanotechniek, de methode om langs elektrolytische weg negatieven van voorwerpen (medailles, clichés, grammofoonplaten, plastics) te vervaardigen.
(e) Alvorens een galvanoplastiek van een voorwerp te vervaardigen, wordt er een afdruk of afgietsel (matrijs) van gemaakt. Al naar de omstandigheden komen als vormmateriaal in aanmerking o.a. was, gips, bismutlegeringen met zeer laag smeltpunt. Op deze vorm moet langs elektrolytische weg een laagje metaal neergeslagen worden van zodanige dikte, dat het metaal van de onderlaag afgenomen kan worden. Daartoe moet het oppervlak van de matrijs voor de elektrische stroom geleidend gemaakt worden, wat meestal geschiedt met grafiet of met metaalpoeder (bronspoeder) of een mengsel hiervan. Vervolgens hangt men de matrijs als negatieve elektrode in het elektrolysebad. Het meest gebruikelijk zijn koper, nikkel, ijzer of chroom.
Voor de samenstelling van de baden, de grootte van de stroom enz. geldt in grote trekken hetzelfde, als wat bij de galvanostegie vermeld is. De reproduktie wordt versterkt door de achterzijde, de zijde die niet oorspronkelijk tegen de matrijs aanlag, vol te gieten met één of ander metaal. zie galvano.
