[Lat. frustrari, teleurgesteld worden], v. (-s), in de psychologie het begrip teleurstelling die als oorzaak heeft het geremd worden in het streven naar of bereiken van zijn doel.
(e) In de persoonlijkheidsleer wordt ten aanzien van het begrip frustratie de zgn. frustratie-agressie-hypothese gehanteerd: doelgericht gedrag wordt geblokkeerd, de persoon raakt gemotiveerd tot destructief gedrag. In latere versies van deze theorie wordt agressie slechts als een van de mogelijke gevolgen van frustratie gezien. Onderzoek naar de juistheid van de genoemde stelling heeft geen eenduidige resultaten opgeleverd. Men neemt aan dat slechts onder een aantal, duidelijk gespecificeerde omstandigheden het onderbreken van doelgericht gedrag tot agressie leidt.
LITT. L.Berkowitz (red.), Roots of agressión (1969).
