[Eng. free, vrij], in de jazz term voor de uiterste consequentie van de kort voor 1960 ontstane avant-garde: absoluut vrije improvisatie, dus zonder thema’s, tonaliteit, harmonieën, metrum. De term als zodanig is niet juist, omdat iedere (nieuwe) jazzvorm gekenmerkt wordt door het zoeken naar vrijere vormen en expressie.
Musici gebruiken hem dan ook niet en de belangrijksten onder hen speelden een tussenvorm: thema’s, eventueel in tempo, afgewisseld met compleet vrije improvisaties, zie jazz.
