[Eng. flotation, eig. floatation to float, drijven], v., een methode voor het scheiden van een mengsel van fijne vaste deeltjes.
Flotatie wordt bij de bereiding van drinkwater en de behandeling van afvalwater toegepast om zwevende stoffen met een geringere dichtheid dan het omringende water te verwijderen. Bij langzame doorstroming van een rechthoekige of cirkelronde tank stijgen deze stoffen immers naar het wateroppervlak vanwaar zij met afstrijkinrichtingen kunnen worden onttrokken. Het proces kan worden verbeterd en worden uitgestrekt tot deeltjes met een iets grotere dichtheid dan water (b.v. algen) door aan de bodem van de tank fijn verdeelde lucht in te blazen. De luchtbelletjes hechten zich aan de gesuspendeerde deeltjes en vergroten zo hun drijfvermogen en stijgsnelheid.
Flotatie wordt ook op grote schaal toegepast voor ertsscheiding, soms onder gebruikmaking van zware vloeistoffen met een dichtheid die tussen die van de verschillende componenten ligt.
