[Hebr., hulp], (in Septuaginta, Vulgata en in de r.k. traditie: Esdras), priester en schriftgeleerde van het oude Israël, een van de hoofdfiguren uit de geschiedenis van de joodse gemeente na de Babylonische ballingschap. Nadat in 538 v.C. door de Perzische koning Cyrus verlof was gegeven tot de terugkeer, waarvan door meer dan 42000 joden onder leiding van Zerubbabel gebruik werd gemaakt, volgden later nog kleinere groepen.
Onder dezen werkte Ezra, ten tijde van de regering van Artaxerxes i (465-424) of Artaxerxes II (404-358). Vroeger was men er algemeen van overtuigd, dat de datering van Ezra’s terugtocht in 485 kon worden vastgesteld; sedertdien aarzelt men tussen ca.430 en ca.395, zodat Ezra dan historisch na Nehemia moet worden geplaatst. In Palestina aangekomen, nam Ezra krachtige maatregelen: alle gemengde huwelijken moesten worden ontbonden (Ezra 9 en 10), terwijl het volk gehoorzaamheid beloofde aan een nieuw, door Ezra meegebracht wetboek (Neh. 8). Door zijn arbeid heeft Ezra de heroprichting van het joodse volk na de ballingschap geestelijk voltooid. Hij geldt als de stichter van het jodendom, doordat hij het volk strikt aan de tora wist te binden en vermenging met andere volken verhinderde.LITT. C.Vogt, Studie zur Nachexilgemeinde in Ezra-Nehemia (1966).
