v. (-n, -s), werkwijze van de oude Griekse mathematici (Eudoxos, Archimedes) om de oppervlakte van een kromlijnige vlakke figuur of de inhoud van een gebogen ruimtefiguur te bepalen.
Bij de exhaustiemethode wordt de figuur ingesloten tussen ingeschreven en omgeschreven rechtlijnige, resp. vlakke figuren, zoals men b.v. de oppervlakte van de cirkel door ingeschreven en omgeschreven regelmatige veelhoeken benadert en het aantal van deze figuren onbepaald doet toenemen. Deze methode hoort thuis in het gebied der infinitesimaalrekening en inderdaad knoopten in de 17e eeuw Cavalieri en Newton hierbij aan om de infinitesimaalrekening te ontwikkelen.
