[Lat.], v. (-s), klaarblijkelijkheid; nietberedeneerde zekerheid.
Evidentie wordt wel toegeschreven aan oordelen die direct uit de aanschouwing volgen (zoals de axioma’s van de wiskunde) of denknoodzakelijk zijn (zoals het principe van identiteit en noncontradictie (zie contradictie) in de logica). De hedendaagse wiskundigen en logici hebben het evidentiepostulaat voor de axioma’s laten vallen. Het komt erop aan, dat zich uit de axioma’s een volledig en contradictievrij systeem van wiskundige en logische uitspraken laat opbouwen.
