[Fr.], v. (-s), instrumentaal muziekstuk dat meestal gebaseerd is op het verwinnen van een bepaald technisch probleem.
De etude is meestal een afgeronde compositie. In zekere zin waren reeds D.Scarlatti’s Esercizii als etudes bedoeld. Ca. 1800 kwam de etude in zwang, soms onder de titel caprice. Terwijl de etudes van J.B.Cramer, M.Clementi en C.Czerny voor klavier zuiver didactisch zijn opgezet, creëerde Chopin de eerste concertetudes (Etudes op. 10 en op. 25). Andere componisten van concertetudes voor piano zijn R.Schumann (Symphonische Etüden, op. 13), F.Liszt (Études d’exécution transcendante), F.Mendelssohn, B.Brahms, C.Debussy (Douze études, 1915), B.Bartok, O.Messiaen. Er bestaan etudes voor nagenoeg elk instrument, o.a. voor viool (Rode, Paganini), cello (Popper) en orkest (I.Stravinsky, Henze, F.Martin).
