een van de oudste, zuidelijkste steden van het antieke Mesopotamië, oorspronkelijk gelegen aan een grote lagune bij de Perzische Golf, 10 km ten zuiden van Oer; thans de ruïneheuvel Tell Abu Shahrain. Volgens de Soemerische koningslijst was Eridoe de residentie van de oudste dynastie, toen ‘het koningschap uit de hemel was neergedaald’.
De stad dankte haar latere betekenis aan het feit dat zij de grote tempel van de god ➝Ea (Enki), het E-abzoe herbergde. Onder de nog herkenbare torentempel (ziqqoerrat) uit de tijd van de 3e dynastie van Oer (ca.2000 v.C.; later vaak gerestaureerd) werden door Iraakse opgravers (1946—48) de ruïnes ontdekt van 17 bouwlagen, waarvan de oudste tot het begin van het 5e millennium v.C. teruggaan. Deze ontdekking leverde o.m. belangrijk materiaal voor inzicht in de ontwikkeling van de tempelarchitectuur. Tempel VII (tweede helft 4e millennium) was reeds op een kunstmatig terras gebouwd en is een voorloper van de latere ➝ziqqoerrats. Een karakteristiek type aardewerk, in lagen uit het 5e millennium gevonden, heeft zijn naam gegeven aan de prehistorische Eridoe-periode.LITT. F.Safar, in: Iraq 3—6 (1947—50; opgravingsrapporten); S.Lloyd en J.Oates, in: Iraq 22 (1960).
