[➝Gr. ergon, werk, nornos, wet], v., arbeidsteer.
(e) De ergonomie houdt zich bezig met het verzamelen, interpreteren en toepassen van kennis omtrent de mogelijkheden en beperkingen van de mens ten behoeve van de best mogelijke aanpassing van arbeidsvoren, arbeidsintensiteit en werkomgeving, om een optimaal arbeidsresultaat te verkrijgen en het geestelijk en lichamelijk welzijn van de mens daarbij te bevorderen. In de industrie wordt bij het ontwerpen van produkten daartoe veelal samengewerkt door ontwerpers, bedrijfsartsen en psychologen. De ergonomische benadering is in principe steeds multidisciplinair, en dient bij de planning van een produktieproces te beginnen: waar eist deze de tussenkomst van de mens en hoe kan deze zo optimaal mogelijk in de keten opgenomen worden? Dit leidt tot voorkomen van overbelasting en dus tot bevorderen van de gezondheidstoestand, maar tevens ook tot een goede efficiëntie. De vormgeving van de arbeidssituatie heeft niet alleen te waken tegen overbelasting, maar ook tegen onderbelasting: een te gering beroep op menselijke capaciteiten kan leiden tot achteruitgang van functies, daling van aandachtsconcentraties enz. Ook buiten de directe beroepssfeer is de ergonomische benadering van belang. Voorbeelden uit het verkeer: plaats en vorm van autostoel, stand van pedalen en stuur, uitzicht, voorinformatie via verkeersborden, kleur en grootte van verkeerstekens, vorm van weg; voorbeelden uit huishouden: indeling van keuken, hoogte van aanrecht, vorm van stofzuiger, verlichtingspunten.
LITT. P.A.van Wely enz., Ergonomie (1966).
