v., de wetenschap met betrekking tot de inscripties op duurzaam materiaal.
(e) Epigrafie is een van de belangrijkste hulpwetenschappen van de geschiedenis, vooral van de klassieke oudheid. De inhoud van de opschriften is van zeer uiteenlopende aard: zowel officiële als particuliere documenten bleven bewaard. De inscripties leveren zeer veel belangrijke gegevens voor de godsdienstgeschiedenis, de politieke, sociale en economische geschiedenis van de oudheid. Reeds in de oudheid verzamelde men, vooral Griekse, inscripties. Tijdens de renaissance steeg de belangstelling voor de epigrafie, vooral toen in 1555 het ➝Monumentum Ancyranum in Ankara werd gevonden. Vanaf de 19e eeuw werd de epigrafie systematisch beoefend, o.a. door P.A.➝Boeckh en T.➝Mommsen. De publikatie van Etrurische en Semitische inscripties vindt plaats in resp. het Corpus Inscriptionum Etruscarum (1893—) en het Corpus Inscriptionum Semiticarum (1926—).
LITT. R. Cagnat, Cours d’épigraphie latine (4e dr. 1914); G. Klaffenbach, Griech. Epigraphik (1957); H.W. Pleket, Epigrafie en oude geschiedenis (1967).
