Stad in de Griekse oudheid, het huidige Epidhavros, aan de noordkust van Argolis met een uitgestrekt gebied (Epidauria). De stad beheerste de weg die uit de vlakte van Argos naar de kust van de Saronische Golf voerde.
Epidauros was beroemd door het ten westen van de stad in een dal gelegen heiligdom van Asklepios. Hier vonden wondergenezingen plaats, die beschreven zijn in opgegraven inscripties; deze waren door priesters aan de wanden bevestigd. De geschiedenis van het heiligdom gaat terug tot in het tweede millennium v.C.; de werkelijke bloei ontstond pas in de 4e eeuw v.C. Elke vier jaar vonden de Asklepiënspelen plaats. Opgravingen sedert 1881 brachten een aantal gebouwen aan het licht, o.a. een stadion (181 m x 23 m) waar de spelen werden gehouden, en een rond heiligdom (tholos), waarvan alleen de fundamenten zijn bewaard gebleven. De tholos werd waarschijnlijk ca.350 v.C. gebouwd en was misschien de plaats waar de aan Asklepios gewijde slangen werden gehouden.
Bij de tholos waren gebouwen (enkoimeteria) waar de zieken zich te slapen legden in het geloof dat Asklepios hen zou genezen.Het theater, het best bewaarde van Griekenland, werd ca.350 v.C. gebouwd door Polykleitos de Jongere. De 55 rijen zitplaatsen zijn uit kalksteen gehouwen (capaciteit: 15.000 personen). De akoestiek is er voortreffelijk, zodat er nog steeds voorstellingen worden gegeven. Het centrum van het complex wordt gevormd door de Dorische tempel van Asklepios, ca.390 v.C. gebouwd door Theodotos, met aan de voorzijde zes, aan de zijkanten elf zuilen. Het cultusbeeld van Asklepios was van goud en ivoor (chryselefantine) en ontworpen door Thrasymedes van Paros. Ook in later tijd bleef de belangstelling voor deze tempel groot, getuige de vele wijgeschenken die er gevonden zijn.
De Romeinen voegden aan het complex nog elementen toe, o.a. thermen, woonhuizen en tempels. Hoewel het heiligdom in 86 v.C. door de soldaten van Sulla ernstig werd beschadigd, bereikte het snel daarna zijn oude bloei. Tot laat in de klassieke tijd bleven het heiligdom en de spelen bestaan LITT. R. Herzog, Die Wunderheilungen von Epidauros (1931); A. von Gerkan en W. Müller-Wiener, Das Theater von Epidauros (1961).
