[Gr. filosoof Epikouros (Lat.: Epicurus)], o.,
1. Grieks filosofisch systeem uit de hellenistische periode;
2. levenshouding die het najagen van verfijnd sensueel genot inhoudt. Het epicurisme berust op de atoomleer (atomist) van Demokritos en het hedonisme van de cyrenaici. In tegenstelling tot het stoïcisme kent het epicurisme nauwelijks een ontwikkeling, omdat de eigen leer van Epikouros eeuwenlang als een evangelie aan de volgelingen werd doorgegeven. In de vóór-christelijke tijd werd het epicurisme vooral uiteengezet en verkondigd door Filodemos van Gadara, terwijl Lucretius in zijn leerdicht De Rerum Natura er een poëtische beschrijving van gaf. Toch heeft het veel minder aanhangers gehad dan het stoïcisme en het platonisme, waarschijnlijk wegens de negatieve houding tegenover goden en godsdienst. Misschien kan de opleving die het epicurisme in de 2e eeuw n.C. beleefde (Diogenes van Oinoanda) dan weer gezien worden als een reactie tegen een steeds toenemend geloof aan openbaringen en demonen.
Het epicurisme kreeg in de renaissance (L.Valla, De Voluptate, 1431) en in de 17e eeuw (P.Gassendi) weer enige invloed.
LITT. J. Brun, L’épicurisme (1959).
