[Lat. eluere, afwassen, uitspoelen], o., de moeilijk verweerbare resten die achterblijven, wanneer de gemakkelijk verweerbare gedeelten na verwering door erosie verwijderd zijn.
Als een eluvium zijn b.v. te beschouwen de ophopingen van vuursteenknollen, die op sommige hoge plateaus in Zuid-Limburg en op de hoogste gedeelten van de Ardennen worden aangetroffen. Deze vuursteenknollen vormen een eluvium van een kalksteenformatie uit het Senoon (Boven-Krijt), waarin vele vuursteenbanken voorkomen. De kalksteen loste op den duur op, terwijl de vuursteen nagenoeg onaangetast bleef. Ook sommige ertsafzettingen zijn eluviaal.
