v., toegepaste wetenschap die zich bezighoudt met de bestudering van de elektriciteit en met de toepassing daarvan in de techniek.
De grondslag van de elektrotechniek wordt gevormd door de theoretische elektriciteitsleer, omvattend de elektrostatica, d.i. de leer van de elektriciteit die ten opzichte van de omgeving niet in beweging is en de elektrodynamica, d.i. de leer van de elektriciteit die in beweging is en waar dus sprake is van elektrische stromen. De leer van de toepassingen houdt zich voornamelijk bezig met berekening, constructie en economisch gebruik van elektromechanische en elektronische toestellen alsmede materialen.
Vroeger werd de elektrotechniek onderverdeeld in sterkstroom- en in zwakstroomtechniek (waartoe o.a. de elektronika, telefonie en radio behoorden). Een modernere indeling is die in energietechniek en informatietechniek. De energietechniek betreft de omzetting van elektrische energie in mechanische energie, of omgekeerd, met behulp van elektrische machines, dan wel van elektrische energie van de ene soort in die van een andere soort, b.v. door middel van transformatoren of statische omzetters (b.v. gelijkrichter). Bij de informatietechniek gaat het om de verwerking, resp. transport van elektrische signalen.
