v., groep synthetische, anorganische materialen, waarop de hoofdbewerkingen van de keramiek (persen, drogen, bakken) worden toegepast.
Er worden verschillende groepen elektrokeramiek onderscheiden:
1. Halfgeleiders; hun elektrische geleidbaarheid ligt tussen die van metalen en die van isolatoren in. Voorbeelden: magnetiet, siliciumcarbide, loodsulfide, grafiet, koperoxide.
2. Materialen met dielektrische eigenschappen b.v. titanaten (Strontium-, bariumtitanaat), zirconaten.
Magnetische massa’s. De tot deze groep behorende ferrieten hebben spinelstructuren (AB204) b.v. zink-, kobalt-, magnesium-, nikkel-zinkferrieten. Toevoeging van zinkferriet, dat op zichzelf niet magnetisch is, verhoogt het magnetisme van andere ferrieten. Wegens hun hoog gehalte aan ijzeroxide zijn zij donker van kleur, vandaar de naam zwarte elektrografie, elektrolyse, zwarte keramiek, ter onderscheiding van de witte keramiek. Deze magnetische massa’s worden o.a. toegepast bij radio- en televisietoestellen en computers. De bereiding geschiedt meestal door het persen van poeders en daarna het sinteren.
Belangrijk zijn het verwerken van zuivere grondstoffen, de wijze van persen, het nauwkeurig aanhouden van de baktemperatuur en de duur, de atmosfeer tijdens het bakproces en de wijze van afkoeling. Het zijn alle factoren die de structuur van het materiaal beïnvloeden. De meeste produkten zijn klein, b.v. keramische weerstanden worden gemaakt in de vorm van buisjes, staafjes, dunne draadjes, vliezen of kralen kleiner dan een speldeknop. Het harde materiaal kan zonodig zeer nauwkeurig bewerkt worden op draaibanken, slijpmachines enz.
LITT. W.D.Kingery, Introduction to ceramics (1960); T.Haase, Keramik (1961);H.SalmangenH. Scholze, Die Keramik, physikalische und chemische Grundlagen (1968).
