v., onderzoekmethode van (vnl.) spieren, waarbij de elektrische spanningsverschillen worden gemeten die in het lichaam optreden tijdens de werking van de te onderzoeken organen.
Elektrodiagnostiek geschiedt door middel van speciale apparatuur met kleine naalden of met elektroden op de huid, en wel o.a. bij elektromyografie, waarbij de optredende spanningsveranderingen in de spieren, bij de elektrocardiografie, waarbij die veranderingen aan het hart, en bij de elektroëncefalografie, waarbij de elektrische veranderingen in de hersenen worden geregistreerd. Bij bepaalde ziekelijke toestanden veranderen deze elektrische verhoudingen, waardoor men bepaalde diagnostische conclusies kan trekken.
Men kan echter ook organen elektrisch prikkelen en daarna de optredende spanningsverschillen meten (elektroprikkeldiagnostiek); deze vorm van elektrodiagnostiek wordt eigenlijk alleen toegepast bij de diagnostiek van zenuwen en spierziekten. Ook als men de zenuw van buiten af elektrisch prikkelt, plant deze prikkel zich langs de uitlopers van de zenuwcellen voort naar de spiervezels en treedt er een contractie op. Men kan de spieren ook direct prikkelen. Bij bepaalde aandoeningen (zoals verlammingen) treden nu veranderingen op in de voortplantingssnelheid van de prikkel en ook veranderingen in vorm en sterkte van de contractie van de spier.
LITT. B.O.Scott, The principles and practice of electrotherapy and actinotherapy (1959).
